Είδος: Δραματική
 |
Σκηνοθεσία:Stephen Frears
Σενάριο:Steve Coogan,Jeff Pope,
Martin Sixsmith(βιβλίο)
Παίζουν:Judi Dench, Steve Coogan,
Sophie Kennedy Clark
|
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Μάρτιν Σίξμιθ είναι πρώην δημοσιογράφος του BBC και δουλεύει επί χρόνια για την κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ στην Αγγλία. Μέτα από ένα σκάνδαλο που εμπλέκει άμεσο συνεργάτη του σε αυτό, ο Μάρτιν χάνει τη δουλειά του. Αποφασίζει να αφοσιωθεί στη συγγραφή ενός βιβλίου, για να μην παραμείνει άπραγος και τότε πέφτει τυχαία πάνω στην ιστορία της Φιλομένα Λη. Η Φιλομένα έζησε κάποια χρόνια σε ένα Αβαείο της Ιρλανδίας, όπου όταν γέννησε ένα αγοράκι, οι καλόγριες της το πήραν και το πούλησαν ως ορφανό, σε ένα ζευγάρι Αμερικανών. Οι προσπάθειες της Φιλομένα να ξαναβρεί το παιδί της είναι άκαρπες επί δεκαετίες. Με τη βοήθεια του Μάρτιν θα μπορέσει να βρει ξανά τα ίχνη του γιου της και θα ξεκινήσει την αναζήτησή του.
ΑΠΟΨΗ: Η (αληθινή) ιστορία της Φιλομένα Λη είναι συγκλονιστική. Μια νεαρή γυναίκα που ανυποψίαστη χάνει το παιδί της μέσα από τα χέρια της, από της καλόγριες του Αβαείου, στο οποίο ζούσε εσώκλειστη για κάποιο διάστημα τη δεκαετία του '50 και για πενήντα ολόκληρα χρόνια προσπαθεί να το βρει, χωρίς καμία βοήθεια και κανένα στοιχείο. Το συγκλονιστικότερο είναι ότι δεν είναι η μοναδική ιστορία κλεμμένου παιδιού από καθολικές μοναχές της Ιρλανδίας στη δεκαετία εκείνη. Υπάρχει πλήθος καταγεγραμμένων αναφορών για παιδιά που πουλήθηκαν σε ζευγάρια Αμερικανών.
Έχουμε λοιπόν ένα πολύ δυνατό θέμα, δύο πολύ καλούς ηθοποιούς στους βασικούς ρόλους και ένα σκηνοθέτη, που βρίσκονταν σε καλλιτεχνική ύφεση εδώ και λίγο καιρό. Αν ο σκηνοθέτης επανέκαμπτε, τότε τα πράγματα για το συγκεκριμένο φιλμ, θα βαίναν καλώς αλλά εάν όχι, δε θα είχαμε να πούμε πολλά. Τώρα όμως έχουμε να πούμε, αφού ο Φρίαρς θυμήθηκε τον καλό του εαυτό και μας παρέδωσε μια άκρως συγκινητική και αστεία, ταυτόχρονα, ταινία και ένα μικρό "μαθηματάκι" για τη δύναμη της συγχώρεσης.
Το σενάριο, που έγραψαν σε συνεργασία οι Κούγκαν και Πόουπ, βοηθάει αρκετά την ταινία στο να μην καταντήσει ένα βαρύ μελόδραμα αλλά να έχει μοιρασμένες στιγμές γέλιου και συγκίνησης. Για πολλούς αυτό μπορεί να μην είναι θετικό καθώς, πρέπει να παραδεχτώ, ότι ο Κούγκαν ρέπει εύκολα προς την κωμωδία ορισμένες στιγμές ( κωμικός είναι ο άνθρωπος), κάτι που μπορεί να αφαιρεί πόντους σοβαρότητας από το θέμα της ταινίας. Προσωπικά η ερμηνεία του Κούγκαν με ικανοποίησε και θεωρώ ότι κρατάει ισορροπημένη στάση απέναντι στην ερμηνεία της Ντεντς ως Φιλομένα, κάτι σαν να της δίνει χώρο, από σεβασμό ίσως.
Φτάνουμε έτσι στο σημείο αναφοράς της ταινίας, που είναι αδιαμφισβήτητα η κυρία Ντεντς. Πολύ μακρυά από τη δυναμική Q, που την είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια στο πλευρό των Μποντ, δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες τις φετινής χρόνιας και ίσως αν δεν είχε πέσει πάνω στην ερμηνεία της Μπλάνσετ, ως Θλιμμένη Τζάσμιν, να έκανε δικό της το χρυσό αγαλματάκι. Εσωτερική ερμηνεία με τα εκφραστικά γαλάζια μάτια της Ντεντς να τονίζονται έντονα από τον Φρίαρς σε ορισμένες σκηνές, περνώντας μας όλη τη μελαγχολία της πρωταγωνίστριας και κάνοντάς μας να βιώσουμε όλη την πίκρα που κουβαλάει τόσα χρόνια στην ψυχή της.
Μια συγκλονιστική ιστορία αλλά όχι μια μεγάλη ταινία, η Φιλομένα είναι ωστόσο μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Θα συγκινήσει εύκολα λόγω θέματος και λόγω της ερμηνευτικής απόδοσης της Ντεντς και θα κρατηθεί σε τίμια επίπεδα καθώς δεν προσπαθεί να εκβιάσει τη συγκίνηση μας αλλά τη βγάζει με πολύ γλυκό και προσεκτικό τρόπο. Οι μόνοι που μπορεί να μη συγκινηθούν με τη Φιλομένα, είναι ίσως οι άνθρωποι της Καθολικής Εκκλησίας στην Ιρλανδία. Αυτούς μάλλον θα τους ενοχλήσει το θέμα της ταινίας.
Με λίγα λόγια: Συγκινητική, αστεία, με μια εξαιρετική πρωταγωνίστρια κι ένα καλό πρωταγωνιστή δίπλα της, το Philomena ανήκει στις ταινίες που αξίζει να παρακολουθήσετε από τη χρονιά που μας πέρασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου