Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Περιπέτεια
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΑΠΟΨΗ: Remakes, reboots και άγιος ο Θεός. Επίσημα πλέον, ζούμε στην εποχή του ριμέικ. Άλλοτε φρέσκες ιδέες επανέρχονται στη ζωή για να δώσουν ανάσες στα ταμεία των κινηματογραφικών εταιρειών. Το πρόβλημα είναι όμως, ότι πολλές από τις ιδέες (ταινίες) που επανέρχονται στη ζωή, όχι μόνο δεν έχουν "πεθάνει" αλλά διατηρούν ακόμα τη φρεσκάδα τους. Αυτές είναι οι λεγόμενες "κλασικές" ταινίες. Μια τέτοια είναι κι ο RoboCop του 1987, ένα από τα διαμάντια επιστημονικής φαντασίας, που δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του '80.
Εμφανής σάτιρα της μοντέρνας εποχής και της εξάρτησης του ανθρώπου από τις μηχανές αλλά και πικρόχολο σχόλιο πάνω στη δύναμη της τηλεόρασης, το δημιούργημα του Βερχόφεν δε σταματά εκεί. Είναι μια καταιγιστική περιπέτεια, με τόνους βίας (ακόμα σοκάρει η σκηνή της δολοφονίας του Μέρφι) αλλά διατηρεί και έντονα τα στοιχεία του δράματος, επικεντρώνοντας στην προσπάθεια του ανθρώπου μέσα στη μηχανή, να παραμείνει άνθρωπος.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, πως αποφασίζεις να ασχοληθείς με το ριμέικ μιας τέτοιας ταινίας; Πρέπει να είσαι σίγουρος ότι θα έχεις να πεις κάτι καινούριο κι όχι μόνο να "γυαλίσεις" τη θρυλική ταινία του 1987 και να της δώσεις μια μορφή πιο προσιτή στους έφηβους του 2014. Αυτό λοιπόν, δεν το καταφέρνει η ταινία του Padilha. Δεν καινοτομεί όπως ο προκάτοχος του. Δε σημαίνει βέβαια αυτό πως είναι κακή ταινία, απλώς είναι μια καλή περιπέτεια που δε θα τη μνημονεύσεις όμως μετά το τέλος της.
Εκεί που προσπάθησε να διαφοροποιηθεί από το original ο RoboCop του 2014, είναι τα εξής τρία σημεία: ο Μέρφι δεν ξυπνάει σαν ένα ρομπότ, αλλά θυμάται τα πάντα και παραμένει ακόμα άνθρωπος και δεύτερον, η γυναίκα του γνωρίζει για την επέμβαση που θα υποστεί ο Μέρφι και είναι αυτή που θα δώσει την άδεια στους επιστήμονες της OmniCorp να προχωρήσουν. Είναι σαφές ότι η επιλογή αυτή έγινε από τους δημιουργούς, θέλοντας να ενισχύσουν την τραγικότητα του ήρωα, όμως δεν θεωρώ ότι τα κατάφεραν. Κατανοώ ότι έπρεπε να αλλαχτούν πράγματα για να δικαιολογηθεί η επιλογή του ριμέικ, όμως αυτά που επιλέχθηκαν, περισσότερο αφαιρούν τον τραγικό τόνο του ήρωα παρά τον τονίζουν. Η λάθος αυτή επιλογή γίνεται περισσότερο εμφανής όταν στα μέσα του φιλμ αφαιρούνται όλες οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα από τον Μέρφι, για να είναι πιο αποδοτικός ως προστάτης του νόμου. Τι έχουμε δηλαδή εδώ; Ακριβώς την ιδέα του original σεναρίου και μια αίσθηση ότι η ταινία ξεκινά από την αρχή, δοκιμάζοντας τη συνταγή του προκατόχου της, έτσι για σιγουριά. Η τρίτη διαφοροποίηση έχει να κάνει με το συνεργάτη του Μέρφι, ρόλο που κρατούσε η Νάνσι Άλλεν στην ταινία του'87 και ήταν υποστηρικτικός ρόλος αρκετά σημαντικός, ενώ εδώ περνάει στα ψιλά, με το φύλο να έχει αλλάξει και να υποδύεται τον αστυνόμο Λιούις, ο Michael K. Williams.
Ένας άλλος τομέας, στον οποίο υστερεί το φιλμ, είναι αυτός των "κακών" της υπόθεσης. Αδιάφορος ο Βαλόν, ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τη δολοφονία του Μέρφι, αδιάφορος και ελάχιστα απειλητικός, δυστυχώς, και ο Μάικλ Κίτον, ως ο άπληστος επικεφαλής της OmniCorp. Με διαφορά καλύτερος ο Μάντοξ, του Τζάκι Ερλ Χάλεϊ ενώ σαφώς ο πιο αντιπαθητικός και κακός από όλους ,είναι ο παρουσιαστής του talk show, Πατ Νόβακ, τον οποίο υποδύεται ο Σάμιουελ Τζάκσον.
Στην απέναντι όχθη τώρα, στη πλευρά των "καλών", συμπαθής ο πρωταγωνιστής αλλά χωρίς να με κάνει να νιώσω ποτέ τον οίκτο και τη λύπηση, που μου βγάζει ο Γουέλερ κάθε φορά που βλέπω τον original RoboCop. Συμπαθής και η σύζυγος του Μέρφι άλλα μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω. Υπάρχει φυσικά και ο Γκάρι Όλντμαν, στο ρόλο του επιστήμονα που δημιουργεί τον Ρόμποκοπ, ο οποίος φυσικά παίζει σημαντικό ρόλο και αξιοποιείται όσο περισσότερο γίνεται από τον Padilha.
Για να κλείσω, θα χωρίσω τους θεατές σε δύο κατηγορίες: αυτούς που έχουν δει την original ταινία του 1987 και αυτούς που δεν την έχουν δει. Η πρώτη κατηγορία δε θα βρει κάτι ιδιαίτερο στη νέα εκδοχή, παρά μόνο δύο ώρες συμπαθητικής περιπέτειας. Η δεύτερη κατηγορία είναι πιο εύκολο να απολαύσει περισσότερο το φιλμ, αν, όμως, με αφορμή τον νέο RoboCop, επιχειρήσει μια προβολή της ταινίας του '87, θα καταλάβει τη διαφορά μιας "μεγάλης" ταινίας από μια καλή ταινία. Όπως είπε κι ο πρωταγωνιστής της ταινίας του '87, Πίτερ Γουέλερ, όταν ρωτήθηκε για το ριμέικ που επρόκειτο να γυριστεί: "Hard movie to beat." Συμφωνούμε, φίλτατε.
Γράφει ο Ανδρεανίδης Αλέξανδρος
ΑΠΟΨΗ: Το να βασίζεσαι πάνω σε μια σκηνοθετική ιδέα που έφερε ντελίριο ενθουσιασμού και εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο το κόσμο, δημιουργεί την ανάλογη προκατάληψη και σύγκριση αναμφίβολα. Στο δια ταύτα ,η ταινία βασίζεται ακριβώς στο ίδιο σενάριο του original "RoboCop" του Verhoeven(1987), με λίγες περισσότερες πινελιές δράσης, από τον μαέστρο του είδους Jose Padilha(Elite Squad). Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια περιπέτεια, που δεν σε αφήνει καθόλου αδιάφορο με ωραίες ερμηνείες και δυνατό cast (Gary Oldman,Michael Keaton,Samuel K. Jackson) αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα καλύψει τους φανατικούς του RoboCop. Ο άγνωστος στο ευρύ κοινό Joel Kinnaman προσπαθεί και ενσαρκώνει επιτυχημένα τον "τενεκεδένιο"χωρίς υπερβολές και με το απαραίτητο...στυλ.Όλα τα προαναφερθέντα, σε συνδυασμό με τα υπερηχητικά εφέ και την αδιαμφισβήτητη αίγλη του ανθρώπου-ρομπότ δημιουργούν ένα άκρως επιθυμητό αποτέλεσμα,αλλά είναι μόνο αυτό αρκετό;
Με λίγα λόγια:Αν βρεθείτε στο σινεμά, για να δείτε την ταινία χωρίς καμία απολύτως προκατάληψη πιστεύω θα περάσετε ένα ευχάριστο δίωρο.
 |
Σκηνοθεσία: Jose Padilha
Σενάριο: Joshua Zetumer Παίζουν:Joel Kinnaman, Gary Oldman,Michael Keaton |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Στο Detroit του 2028, ο αστυνομικός Alex Murphy(Joel Kinnaman) βρίσκεται μπλεγμένος σε μια υπόθεση διεφθαρμένων αστυνομικών, που θα τον φέρει ένα βήμα πριν τον θάνατο,δίνοντας στην αδίστακτη πολυεθνική ΟmniCorp τη δυνατότητα να δημιουργήσει έναν υπερασπιστή του νόμου, μισό άνθρωπο, μισό ρομπότ,τον RoboCop.
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΑΠΟΨΗ: Remakes, reboots και άγιος ο Θεός. Επίσημα πλέον, ζούμε στην εποχή του ριμέικ. Άλλοτε φρέσκες ιδέες επανέρχονται στη ζωή για να δώσουν ανάσες στα ταμεία των κινηματογραφικών εταιρειών. Το πρόβλημα είναι όμως, ότι πολλές από τις ιδέες (ταινίες) που επανέρχονται στη ζωή, όχι μόνο δεν έχουν "πεθάνει" αλλά διατηρούν ακόμα τη φρεσκάδα τους. Αυτές είναι οι λεγόμενες "κλασικές" ταινίες. Μια τέτοια είναι κι ο RoboCop του 1987, ένα από τα διαμάντια επιστημονικής φαντασίας, που δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του '80.
Εμφανής σάτιρα της μοντέρνας εποχής και της εξάρτησης του ανθρώπου από τις μηχανές αλλά και πικρόχολο σχόλιο πάνω στη δύναμη της τηλεόρασης, το δημιούργημα του Βερχόφεν δε σταματά εκεί. Είναι μια καταιγιστική περιπέτεια, με τόνους βίας (ακόμα σοκάρει η σκηνή της δολοφονίας του Μέρφι) αλλά διατηρεί και έντονα τα στοιχεία του δράματος, επικεντρώνοντας στην προσπάθεια του ανθρώπου μέσα στη μηχανή, να παραμείνει άνθρωπος.
 |
| Photo by Courtesy of Columbia Pictures an - © 2013 Columbia Pictures Industries, Inc. and Metro-Goldwyn-Mayer Pictures Inc. All Rights Reserved. |
Εκεί που προσπάθησε να διαφοροποιηθεί από το original ο RoboCop του 2014, είναι τα εξής τρία σημεία: ο Μέρφι δεν ξυπνάει σαν ένα ρομπότ, αλλά θυμάται τα πάντα και παραμένει ακόμα άνθρωπος και δεύτερον, η γυναίκα του γνωρίζει για την επέμβαση που θα υποστεί ο Μέρφι και είναι αυτή που θα δώσει την άδεια στους επιστήμονες της OmniCorp να προχωρήσουν. Είναι σαφές ότι η επιλογή αυτή έγινε από τους δημιουργούς, θέλοντας να ενισχύσουν την τραγικότητα του ήρωα, όμως δεν θεωρώ ότι τα κατάφεραν. Κατανοώ ότι έπρεπε να αλλαχτούν πράγματα για να δικαιολογηθεί η επιλογή του ριμέικ, όμως αυτά που επιλέχθηκαν, περισσότερο αφαιρούν τον τραγικό τόνο του ήρωα παρά τον τονίζουν. Η λάθος αυτή επιλογή γίνεται περισσότερο εμφανής όταν στα μέσα του φιλμ αφαιρούνται όλες οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα από τον Μέρφι, για να είναι πιο αποδοτικός ως προστάτης του νόμου. Τι έχουμε δηλαδή εδώ; Ακριβώς την ιδέα του original σεναρίου και μια αίσθηση ότι η ταινία ξεκινά από την αρχή, δοκιμάζοντας τη συνταγή του προκατόχου της, έτσι για σιγουριά. Η τρίτη διαφοροποίηση έχει να κάνει με το συνεργάτη του Μέρφι, ρόλο που κρατούσε η Νάνσι Άλλεν στην ταινία του'87 και ήταν υποστηρικτικός ρόλος αρκετά σημαντικός, ενώ εδώ περνάει στα ψιλά, με το φύλο να έχει αλλάξει και να υποδύεται τον αστυνόμο Λιούις, ο Michael K. Williams.
 |
| Photo by Kerry Hayes - © 2013 Columbia Pictures Industries, Inc. and Metro-Goldwyn-Mayer Pictures Inc. All Rights Reserved. |
Στην απέναντι όχθη τώρα, στη πλευρά των "καλών", συμπαθής ο πρωταγωνιστής αλλά χωρίς να με κάνει να νιώσω ποτέ τον οίκτο και τη λύπηση, που μου βγάζει ο Γουέλερ κάθε φορά που βλέπω τον original RoboCop. Συμπαθής και η σύζυγος του Μέρφι άλλα μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω. Υπάρχει φυσικά και ο Γκάρι Όλντμαν, στο ρόλο του επιστήμονα που δημιουργεί τον Ρόμποκοπ, ο οποίος φυσικά παίζει σημαντικό ρόλο και αξιοποιείται όσο περισσότερο γίνεται από τον Padilha.
Για να κλείσω, θα χωρίσω τους θεατές σε δύο κατηγορίες: αυτούς που έχουν δει την original ταινία του 1987 και αυτούς που δεν την έχουν δει. Η πρώτη κατηγορία δε θα βρει κάτι ιδιαίτερο στη νέα εκδοχή, παρά μόνο δύο ώρες συμπαθητικής περιπέτειας. Η δεύτερη κατηγορία είναι πιο εύκολο να απολαύσει περισσότερο το φιλμ, αν, όμως, με αφορμή τον νέο RoboCop, επιχειρήσει μια προβολή της ταινίας του '87, θα καταλάβει τη διαφορά μιας "μεγάλης" ταινίας από μια καλή ταινία. Όπως είπε κι ο πρωταγωνιστής της ταινίας του '87, Πίτερ Γουέλερ, όταν ρωτήθηκε για το ριμέικ που επρόκειτο να γυριστεί: "Hard movie to beat." Συμφωνούμε, φίλτατε.
Γράφει ο Ανδρεανίδης Αλέξανδρος
 |
| Photo by Kerry Hayes - © 2013 Columbia Pictures Industries, Inc. and Metro-Goldwyn-Mayer Pictures Inc. All Rights Reserved. |
Με λίγα λόγια:Αν βρεθείτε στο σινεμά, για να δείτε την ταινία χωρίς καμία απολύτως προκατάληψη πιστεύω θα περάσετε ένα ευχάριστο δίωρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου