ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
 |
| Επιστημονικής Φαντασίας, Δράσης, Θρίλερ Διάρκεια: 99' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Ανήκω σε μια ιδιαίτερη μερίδα κινηματογραφόφιλων που όταν ακούγεται το όνομα του Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, δεν φέρνω στο μυαλό μου αμέσως ούτε το Bloodsport αλλά ούτε το Hard Target. Οι ταινίες που αυτόματα εμφανίζονται μπροστά μου στο άκουσμα του ονόματος του Βέλγου, είναι το Timecop και το Sudden Death και χρόνια μετά έχω καταλήξει στο "γιατί". Η απάντηση βρίσκεται στο όνομα του Πίτερ Χάιαμς και την φωτογραφία του. Μπορεί ο Χάιαμς να μην έχει κάνει αυτό που λέμε μεγάλη ταινία αλλά έχει κάτι από τους κλασικούς χολιγουντιανούς σκηνοθέτες κι έχει επίσης μια οπτική στη φωτογραφία των ταινιών του, την οποία επιμελείται ο ίδιος στις περισσότερες, η οποία "μου κάνει κλικ" κάθε φορά, ακόμα και στις κακές ταινίες του. Τον Βαν Νταμ, ο Χάιαμς τον σκηνοθέτησε τρεις φορές. Το Timecop και το Sudden Death ήταν οι δύο πρώτες, το 1994 και το 1995 αντίστοιχα, ενώ πολλά χρόνια μετά, το 2013, ήρθε η τρίτη συνεργασία τους με το Enemies Closer. Η πρώτη συνεργασία τους αποτελεί και την πιο επιτυχημένη εισπρακτικά ταινία του Βαν Νταμ. Timecop, λοιπόν, ή Εισβολή Στο Παρελθόν, όπως αποδόθηκε ο τίτλος στη χώρα μας.
Το 1994 έχει ανακαλυφθεί ο τρόπος να ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο και ξανά στο παρόν. Αυτό φυσικά δεν το γνωρίζουν άπαντες. Η Αμερικανική κυβέρνηση το κρατά μυστικό και φροντίζει να φτιάξει ένα σώμα επιβολής του νόμου στο χρόνο καθώς ήδη τα πρώτα κρούσματα παράνομων που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το ταξίδι στο χρόνο και να πλουτίσουν από αυτό με διάφορους τρόπους. Ο Μαξ Γουόκερ είναι ένας αστυνομικός που ετοιμάζεται να μεταφερθεί στο συγκεκριμένο σώμα. Το βράδυ πριν την ένταξη του Μαξ στο σώμα, η γυναίκα του δολοφονείται, γεγονός που μοιάζει τυχαίο αλλά δέκα χρόνια μετά και ενώ ήδη ο Γουόκερ εργάζεται για τη δίωξη εγκλημάτων στο χρόνο, ανακαλύπτει ότι υπάρχει μια μεγάλη πλεκτάνη, με πρωτοστάτη έναν διεφθαρμένο γερουσιαστή, της οποίας θύματα ήταν ο ίδιος και η γυναίκα του. Τώρα ο Μαξ Γουόκερ καλείται να έρθει αντιμέτωπος με ηθικούς αλλά και φυσικούς κανόνες. Ναι μεν θα πρέπει να αποτρέψει τα σχέδια του γερουσιαστή ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο αλλά ο ίδιος επιθυμεί να σώσει και τη γυναίκα του παράλληλα.
Όσο περιποιημένο είναι οπτικά το Timecop, τόσο ανακατεμένο είναι σεναριακά. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην κατανόηση της ιστορίας, καθώς αυτή είναι πολύ ξεκάθαρη, αλλά στο πως επιδρά τελικά αυτό το μπρος-πίσω στο χρόνο, σε άτομα, τοποθεσίες και γεγονότα. Ειδικά το φινάλε του (αν συνεχίσεις να διαβάζεις, πρέπει να γνωρίζεις ότι θα υπάρξουν αποκαλύψεις σημαντικών γεγονότων της ταινίας... Σε ενημέρωσα! Δική σου η ευθύνη!), που βρίσκουμε τον Βαν Νταμ να αγκαλιάζει τη γυναίκα του, ένα γιο που ποτέ δεν είχε, μπροστά από το σπίτι τους, το οποίο είδαμε δύο φορές να διαλύεται από έκρηξη, προκαλεί ένα σωρό ερωτήματα για το πως δουλεύει τελικά το ταξίδι στο χρόνο σε αυτή την ταινία. Όλα αυτά βέβαια είναι παθογένειες γενικότερα των ταινιών που καταπιάνονται με το ταξίδι στο χρόνο και ακόμα και στις καλύτερες από αυτές, υπάρχουν προβλήματα στην εξέλιξη της πλοκής, που αν προσπαθήσεις να τα αναλύσεις είναι ικανά να καταστρέψουν την ταινία. Το Timecop βγάζει αυτοπεποίθηση στα χέρια του Χάιαμς και θέλει να σε πείσει ότι τα έχει λύσει όλα αυτά αλλά στην ουσία απλώς δεν το απασχολεί ιδιαίτερα να ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες.
Ο Χάιαμς θέλει η ταινία του να είναι ένα πολιτικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, με εντυπωσιακή δράση, προσεγμένα εφέ και γρήγορους ρυθμούς. Τα καταφέρνει! Φροντίζει επίσης να έχει ηθοποιούς που ξέρουν πολύ καλά τι να κάνουν και πως να κάνουν να φαίνεται μια χαρά ένα όχι τόσο καλά δουλεμένο σενάριο. Πέρα από τον Βαν Νταμ που είναι σε μια περίοδο που έχει πια κινηματογραφικό εκτόπισμα, υπάρχει ο Ρον Σίλβερ που είναι ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός, και με απίστευτη άνεση υποδύεται τον κακό της υπόθεσης, ενώ υπάρχει και ο πάντα καλός καρατερίστας, Μπρους ΜακΓκιλ. Η Μία Σάρα και η Γκλόρια Ρούμπεν είναι οι πιο σημαντικές γυναικείες παρουσίες στην ταινία. Η πρώτη στο ρόλο της συζύγου του Βαν Νταμ, η δεύτερη στο ρόλο της συνεργάτιδας που θα τον προδώσει.
Παρά τον πονοκέφαλο που προκαλεί το σενάριο του Timecop, οφείλω να ομολογήσω ότι εξακολουθώ να τη βρίσκω ικανοποιητικά ψυχαγωγική ταινία. Δεν αποκλείεται να παίζει τον ρόλο της και η νοσταλγία που νιώθω για εκείνη την περίοδο και τον εμπορικό κινηματογράφο εκείνη της περιόδου αλλά τι να κάνεις! Είμαστε αυτά που νιώθουμε ...
