 |
| Τρόμου,δραματική, θρίλερ Διάρκεια: 92' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Νίκολας Κέιτζ γίνεται αφορμή απόκτησης μιας νέας γνώσης. Δεν είναι να εντυπωσιάζεσαι, θα πει κανείς. Ο Κέιτζ ευθύνεται για πολλά υπέροχα πράγματα σε αυτή τη ζωή! Η τελευταία ταινία που τον βλέπουμε να πρωταγωνιστεί, ονομάζεται Arcadian, και γίνεται λόγος να αναζητήσουμε μια γνώση που με τα χρόνια κάπου είχε ξεχαστεί. Τι είναι ο Αρκαδικός; Τι είναι η Αρκαδία; Θεωρούσα κομματάκι δύσκολο να αναφέρεται η ταινία στο γνωστό νομό οπότε το έψαξα. Ο όρος "Αρκαδία" χρησιμοποιείται για να δηλώσει μια περιοχή με υπέροχη φύση, ιδανική για να ζήσεις με αγροτική απλότητα, μακριά από τις ανέσεις του σύγχρονου πολιτισμού. Ο όρος "Αρκαδισμός" χρησιμοποιήθηκε αρκετά και στις τέχνες από τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης αλλά η ταινία απ' ότι φαίνεται χρησιμοποιεί τον όρο με την πρώτο τρόπο.
Το Arcadian μας μεταφέρει χρόνια μετά το ξέσπασμα ενός παγκόσμιου πολέμου ή μιας παγκόσμιας καταστροφής. Ο Κέιτζ, υποδύεται τον Πολ, έναν άνδρα που ζει σε μια αγροτική περιοχή, μαζί με τους δύο δεκαεξάχρονους γιους του, μόνο με όσα τους προσφέρει η φύση. Ηλεκτρικό φαίνεται να μην υπάρχει, ύδρευση το ίδιο. Καταλαβαίνουμε ότι γενικότερα ο πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε, δεν υπάρχει πια. Έχουν απομείνει λίγοι άνθρωποι, οι οποίοι ζουν αρκετά απομακρυσμένοι, σε αυτοσχέδιες φάρμες. Όταν όμως πέφτει το βράδυ, κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους, γιατί περίεργα πλάσματα κάνουν την εμφάνισή τους. Ένα από αυτά τα βράδια, ο πιο ατίθασος γιος του Πολ δεν θα επιστρέψει, καθυστερώντας σε μια κοντινή φάρμα, όπου υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον για την κόρη της οικογένειας. Ο Πολ βγαίνει να τον αναζητήσει και ολόκληρη η οικογένεια θα βρεθεί αντιμέτωπη με τα φρικιαστικά αυτά πλάσματα, γνωρίζοντας ελάχιστα για τον τρόπο αντιμετώπισής τους.
Την ταινία σκηνοθετεί ο Μπέντζαμιν Μπρούερ και το σενάριο υπογράφει ο Μάικ Νάιλον. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έχει να επιδείξει μεγάλο έργο στο παρελθόν. Ο Νάιλον έχει μεγαλύτερη φιλμογραφία αλλά σαν παραγωγός, με μεγάλη συνεργασία με τον Νίκολας Κέιτζ την τελευταία δεκαετία (Rage, Pay The Ghost, Trust, USS Indianapolis και άλλα). Για τον Μπρούερ είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία, μετά το ντεμπούτο του με το Trust (2016), εκεί όπου συνεργάστηκε πρώτη φορά με τον Κέιτζ. Εδώ ο Μπρούερ φτιάχνει μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία. Δεν δουλεύει πάντα αλλά δεν παύει να έχει αρετές.
Η ατμόσφαιρα και οι ερμηνείες είναι μεγάλο πλεονέκτημα του Arcadian. Ο Κέιτζ δεν εμφανίζεται πάρα πολύ αλλά ερμηνευτικά είναι ο "σοβαρός" Κέιτζ, συμπαρασύροντας έτσι τους δύο νεαρούς συμπρωταγωνιστές του. Σε ότι αφορά την ατμόσφαιρα, έχεις έντονη την αίσθηση της υγρασίας που ποτίζει την περιοχή, ενώ το σκοτάδι όταν πέφτει, λόγω της έλλειψης ηλεκτρικού, είναι παχύ (κάτι που ταυτόχρονα αποτελεί και μειονέκτημα για τη φωτογραφία της ταινίας). Τα ψηφιακά εφέ χρησιμοποιούνται έξυπνα και τα -πρωτότυπα- τέρατα όταν εμφανίζονται είναι αρκετά ανατριχιαστικά.
Ήδη αναφέραμε παραπάνω το πρόβλημα της αρκετά σκοτεινής φωτογραφίας, που ενώ από τη μία βοηθάει στο να μπούμε στον κόσμο των πρωταγωνιστών, από την άλλη είναι πολλές οι φορές που δυσκολεύεσαι να δεις όλα όσα συμβαίνουν στην οθόνη σου. Ένα ακόμα μειονέκτημα του Arcadian είναι η αργή εξέλιξη της δράσης. Έχει ένα πραγματικά δυνατό τελευταίο ημίωρο αλλά μέχρι να φτάσει εκεί, κινείται περισσότερο σαν δράμα χαρακτήρων, με εμβόλιμες ωστόσο μία- δύο πολύ καλές σκηνές αγωνίας.
Φθηνή παραγωγή που προσέχει την κατανομή του προϋπολογισμού και τα καταφέρνει τελικά να δώσει κάτι ενδιαφέρον. Ο Κέιτζ και οι ερμηνείες των υπολοίπων βοηθούν αρκετά, το ίδιο και ο σχεδιασμός των τεράτων. Αν όμως αναζητάς εξηγήσεις για όλα συμβαίνουν στις ταινίες που παρακολουθείς, τότε εδώ δεν είναι η κατάλληλη στάση για εσένα.
