ΠΟΠΑΪ Ο ΦΟΝΙΑΣ
 |
| Τρόμου-Σλάσερ Διάρκεια: 88' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Τα πνευματικά δικαιώματα του Ποπάι φεύγουν πια από το δημιουργό του και ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει το ναυτάκι όπως θέλει. Ευκαιρία λοιπόν να κάνουμε μια αιματηρή ταινία τρόμου με πρωταγωνιστή το συμπαθή ήρωα των παιδικών μας χρόνων που με μια κονσέρβα σπανάκι κατατροπώνει τους αντιπάλους του.
Στο Ποπάι ο Φονιάς, ο αγαπητός ναύτης είναι μια φιγούρα που στοιχειώνει ένα παλιό εργοστάσιο κονσερβοποιίας, με το περιεχόμενο να είναι φυσικά το σπανάκι. Όταν έρχεται η ώρα το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο να πουληθεί, μια ομάδα νεαρών αποφασίζει να εξερευνήσει το μέρος ώστε να ανακαλύψουν αν υπάρχει κάποια αλήθεια στον θρύλο του "ναύτη" που γυρίζει στο παλιό εργοστάσιο, περιμένοντας την παλιά του αγάπη να επιστρέψει, σφαγιάζοντας παράλληλα όποιον εισβάλλει στο χώρο του, γιατί ή είσαι ρομαντική ψυχή ή όχι. Προφανώς οι νεαροί θα ανακαλύψουν ότι ο θρύλος είναι αλήθεια, συνάμα όμως θα βρουν και στοιχεία τόσο για την καταγωγή του Ποπάι όσο και για το λόγο που έχει μετατραπεί σε ένα ζωντανό τέρας της φύσης.
Εντελώς χαμηλού προϋπολογισμού ταινία στη λογική του προ διετίας Winnie-The-Pooh: Blood and Honey. Τα δικαιώματα των χαρακτήρων βρίσκονται πλέον σε δημόσια διάθεση, κάποιος είχε την ιδέα να χειριστεί χαρακτήρες παιδικών ιστοριών με διαφορετικό τρόπο, αυτό απ' ό,τι φαίνεται έπιασε και έκτοτε έχουμε αρκετές παρόμοιες ταινίες πολύ χαμηλού προϋπολογισμού, με τον Γουίνι το Αρκουδάκι, τον Πίτερ Παν, το Μίκυ Μάους και τώρα τον Ποπάι σε ρόλους εντελώς κόντρα από αυτό που περιμένει κανείς.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τίποτα από την εν λόγω προβολή αλλά κάποια πραγματάκια δουλεύουν σχετικά καλά, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι μιλάμε για μια χαμηλού προϋπολογισμού b-movie, η οποία εδώ που τα λέμε δεν βάζει σαν πρωταρχικό της στόχο το σενάριο και τους χαρακτήρες αλλά το πως θα μπορέσει να ενσωματώσει στην ιστορία της κλασικά χαρακτηριστικά του κόμικ ήρωα και να τα κάνει να δουλέψουν υπέρ της μεταφέροντάς τα στη λογική του σλάσερ. Εντύπωση μου έκανε λοιπόν το ότι κάποιος έκατσε να φτιάξει μια ιστορία "τσιμπώντας" από εδώ κι από εκεί πραγματάκια από τη μυθολογία του Ποπάι και να τα τοποθετήσει με τέτοιο τρόπο μέσα στο σενάριο ώστε να μπορούν να γίνουν αποδεκτά από το θεατή. Γιατί το τι θα κάνει αποδεκτό ο θεατής σε μια ταινία, έχει να κάνει και με τη μορφή της ταινίας. Μέσα σε όλο αυτό το παράλληλο σκοτεινό σύμπαν που χαρακτήρες από παιδικά παραμύθια, κόμικ και καρτούν μετατρέπονται σε αιμοσταγή τέρατα, το Ποπάι ο Φονιάς κάνει μια παράξενη σεναριακή επιλογή και θέλει να αφήσει κάποια σημάδια ανθρωπιάς στο τέρας, πράγμα που παρατήρησα ότι έκανα αποδεκτό κατά την προβολή της ταινίας και ομολογώ ότι με αιφνιδίασε καθώς όλο το περιτύλιγμα αλλά και το περιεχόμενο εστίαζε στο "να βάλουμε κόσμο στο εργοστάσιο και ο Ποπάι να τους καθαρίζει με βίαιο τρόπο και με πρακτικά εφέ".
Μην ανεβάζετε ψηλά τον πήχη των προσδοκιών σας λόγω αυτής της ανάλυσης. Ναι, κάποιος στο σενάριο φαίνεται να προσπάθησε λίγο παραπάνω αλλά μιλάμε για πραγματάκια που βλέπεις μέσα σε μια ταινία που κινείται στα όρια του κακού και του λίγο καλύτερου κακού μερικές στιγμές. Μια από αυτές τις κακές ταινίες που υπό προϋποθέσεις μπορεί και να διασκεδάσεις με αυτό που βλέπεις εφόσον είσαι φίλος των σλάσερ. Καλύτερη εμπειρία από εκείνη του Winnie-The-Pooh: Blood and Honey αλλά δεν νομίζω ότι αυτό λέει πολλά. Ίσως αν υπήρχε λίγο περισσότερο και ευδιάκριτο χιούμορ τα πράγματα να ήταν καλύτερα...
