 |
| Τρόμου, Σάτιρα, Φαντασίας Διάρκεια:104' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η σχέση μου με τον κινηματογράφο τρόμου, ξεκίνησε την περίοδο που πήγαινα γυμνάσιο, δηλαδή κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Τότε, στην κρατική τηλεόραση ήταν πολύ συχνή η προβολή των κλασικών ταινιών της Χάμερ, με επικρατέστερες πάντα αυτές με τον Δράκουλα του Κρίστοφερ Λη. Η αισθητική αυτών των ταινιών με γοήτευε (κι εξακολουθεί να γοηετύει) και παρότι μπορεί να μην της έβρισκα απαραίτητα τρομακτικές, τις έβρισκα πάντα ατμοσφαιρικές και πολλές φορές αυτό, μέχρι και σήμερα, εξακολουθεί να με κερδίζει στις ταινίες τρόμου. Η ατμόσφαιρα ήταν και θα είναι πάντα καταλυτική για εμένα κατά την παρακολούθηση μιας ταινίας τρόμου.
Η ταινία Unwelcome, του Τζον Ράιτ, για κάποιον λόγο, που προσδιορίζω στη θεματολογία της αλλά και στη χρήση αρκετών σκηνών γυρισμένων σε κινηματογραφικό πλάτο, μου έφερε μια μυρωδιά από την αισθητική της παλιάς Χάμερ και δεν άργησε αν με κερδίσει. Βασικότερο όλων είναι ότι ο Ράιτ διηγείται μια απλή ιστορία φανταστικού τρόμου, τοποθετημένη στην ύπαιθρο, με στοιχεία από τις λαϊκές παραδόσεις της Ιρλανδίας. Πόσο μου λείπει αυτό από το σημερινό σινεμά τρόμου...
Η Μάγια και ο Τζέιμι μένουν στο Λονδίνο και πέφτουν θυματά σπιτικής εισβολής. Μετά την τραυματική αυτή εμπειρία, το ζευγάρι (και με τη Μάγια στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της) αποφασίζει να μετακομίσει σε ένα χωριό της Ιρλανδίας, εκεί όπου ο Τζέιμι κληρονομεί το σπίτι μιας θείας του, η οποία έχασε τη ζωή της λίγο καιρό πριν. Εκεί που οι δύο νέοι άνθρωποι ελπίζουν να βρουν την ηρεμία κοντά στη φύση και τους χαλαρούς ρυθμούς της επαρχίας, έρχονται αντιμέτωποι με τη βίαιη συμπεριφορά της οικογένειας του ντόπιου μαραγκού, που αναλαμβάνει τις επισκευές στο σπίτι τους. Δεν είναι όμως μόνο αυτό το πρόβλημα του ζευγαριού. Στο δάσος γύρω από το σπίτι τους, φαίνεται ότι υπάρχει ένα μέρος που κατοικείται από πλάσματα των θρύλων. Οι καλικάντζαροι επισκέπτονται την πέτρινη πύλη που χωρίζει το σπίτι του ζευγαριού από το δάσος και περιμένουν να τραφούν την ώρα της δύσης του ήλιου με φρέσκο κρέας. Αν κάποιος δεν φροντίσει για αυτό τότε οι επισκέψεις τους στον πάνω κόσμο θα γίνουν αρκετά βίαιες και αιματηρές.
Ο Τζον Ράιτ μας είχε δώσει πριν αρκετά χρόνια ένα αρκετά όμορφο μείγμα κινηματογράφου επιστημονικής φαντασίας, τρόμου και κωμωδίας, με το Grabbers, το οποίο δεν νομίζω ότι είναι ιδιαιτέρως γνωστό στην Ελλάδα, όπως μάλλον δεν θα γίνει γνωστό ούτε το Unwelcome, παρότι νομίζω ότι θα του άξιζε μια ευκαιρία να δοκιμάσει την τύχη του στους εγχώριους κινηματογράφους. Ξεκινά με μια αρκετά δυνατή και σοκαριστική σκηνή αλλά η συνέχεια, που μας βρίσκει στην Ιρλανδική ύπαιθρο, αποκτά πιο χαλαρούς ρυθμούς αφήγησης, ενώ σιγά σιγά εισβάλει το μεταφυσικό στην ατμόσφαιρα, με αρκετές χιουμοριστικές πινελιές. Η τελευταία πράξη είναι το σημείο που εξαπολύεται η βία και η ταινία μέχρι και την κορύφωσή της μετατρέπεται για μεγάλο διάστημα σε ένα αρκετά αιματηρό φιλμ. Η περίεργη οικογένεια Γουίλαν και οι καλικάντζαροι είναι αυτοί που δίνουν τα ρέστα τους εδώ, πράγμα που θα οδηγήσει σε απώλειες εκατέρωθεν.
Η χρήση ψηφιακών εφέ μέσα στην ταινία περιορίζεται κυρίως στα πρόσωπα των καλικάντζαρων και αυτό είναι θετικό για δύο λόγους. Αρχικά γιατί τα ψηφιακά εφέ δεν φαίνεται να είναι το δυνατό κομμάτι της παραγωγής αλλά επίσης, στην ατμόσφαιρα της ταινίας, ταιριάζουν πολύ περισσότερο τα πρακτικά εφέ. Οι καλικάντζαροι είναι λοιπόν κανονικοί ηθοποιοί που γύρισαν τις σκηνές τους σε εδικά διαμορφωμένα σκηνικά ώστε να φαίνονται μικρότεροι στην κάμερα. Φορούν μάσκες και με ψηφιακά εφέ έχει γίνει επεξεργασία των εκφράσεών τους. Αυτό αλλά και ο σχεδιασμός του προσώπου των πλασμάτων, νομίζω ότι μπορούσε να γίνει με μεγαλύτερη επιτυχία.
Από την πλευρά των ηθοποιών, ξεχωρίζει εύκολα η Χάνα Τζον Κέιμεν, με την πολύ καλή ερμηνεία της ως Μάγια, έχοντας ωστόσο και τον πιο καλογραμμένο ρόλο, ενώ ο κινηματογραφικός σύντροφός της, Ντάγκλας Μπουθ, το παλεύει κι αυτός αξιοπρεπέστατα, σε ένα ρόλο πιο απαιτητικό από αυτό που φαίνεται. Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφέρουμε και τον Κολμ Μίνι, γνωστό μας από την εποχή του Σταρ Τρεκ: Η Επόμενη Γενιά. Εδώ ο Μίνι υποδύεται τον αρχηγό της φαμίλιας Γουίλαν που κάνει τη ζωή δύσκολη στο ζευγάρι.
Με διάχυτη τη διάθεση για σάτιρα, με σχόλια πάνω στον σύγχρονο τρόπο ζωής αλλά και στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι της υπαίθρου από τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων αλλά και το αντίστροφο, με αναφορά στους θρύλους της παράδοσης, ο Ράιτ φτιάχνει ένα αρκετά συμπαθές έργο που έρχετα να θυμίσει ότι η Βρετανική σχολή του κινηματογράφου τρόμου δεν έχει παραδώσει τελείως τα όπλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου