Είδος: Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Είναι αστείο, είναι και συγκινητικό και χωρίς να λέει καινούρια πράγματα, βγάζει μια φρεσκάδα! Ίσως γιατί είναι πραγματικός κινηματογράφος."
 |
ΚΑΝΕ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΑΛΟ
Σκηνοθεσία:Giuseppe Bonito
Σενάριο:Mattia Torre
Παίζουν:Valerio Mastandrea,
Paola Cortellesi,Andrea Sartoretti |
Κάπου ανάμεσα στο μοντέρνο Ιταλικό σινεμά και στις ηθογραφίες των περασμένων δεκαετιών, το Κάνε Παιδιά Να Δεις Καλό έρχεται να σπάσει το σερί των κακών επιλογών που γίνονται κάθε καλοκαίρι από τις εταιρείες διανομής για τους θερινούς κινηματογράφους της χώρας μας. Είναι αστείο, είναι και συγκινητικό και χωρίς να λέει καινούρια πράγματα, βγάζει μια φρεσκάδα! Ίσως γιατί είναι πραγματικός κινηματογράφος.
Παρότι ξεκινά με ένα λαϊκίστικο αστείο και σε προϊδεάζει για μια πιο τυπική Ιταλική λαϊκή κωμωδία, η συνέχεια είναι αρκετά διαφορετική, χωρίς να λείπουν ωστόσο οι αναμενόμενες χιουμοριστικές υπερβολές, ιδιαίτερα στα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά θέματα.
Στο κέντρο της ιστορίας μας έχουμε την Σάρα και τον Νίκολα, ένα ζευγάρι μεσαίας αστικής τάξης, με ένα όμορφο κοριτσάκι, περίπου έξι ετών. Οι δυο τους τα καταφέρουν μια χαρά με τις δουλειές και το παιδί τους, χωρίς να έχουν αλλάξει υπερβολικά τη ζωή τους από την περίοδο που ήταν μόνοι, χωρίς το τρίτο μέλος. Έρχεται όμως το δεύτερο παιδί κι ενώ το πρώτο τρίμηνο περνάει εύκολα, από εκεί κι έπειτα αρχίζουν οι δοκιμασίες για το ζευγάρι.
Εννοείται ότι εδώ έχουμε μια ιδανική επιλογή για κάποιον που έγινε πρόσφατα γονιός ή για κάποιον που περιμένει το δεύτερο παιδί του. Το φιλμ τα πάει εκπληκτικά στην περιγραφή όσων συμβαίνουν όταν ένα μωρό έρχεται στο σπίτι και όσο αυτό μεγαλώνει. Τα άλματα ανάπτυξης, το ασταμάτητο πολλές φορές κλάμα του (που εμείς δεν ακούμε ποτέ καθώς εδώ οι τεχνικοί ήχου το αντικαθιστούν με την Όγδοη σονάτα του Μπετόβεν, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας), η ζήλια του μεγαλύτερου παιδιού, οι επισκέψεις στον παιδίατρο, η αναγκαστική απομάκρυνση από την κοινωνική ζωή για κάποιο διάστημα, η αναζήτηση νταντάς και φυσικά οι εντάσεις ανάμεσα στο ζευγάρι που, άλλοτε σε μικρότερο άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό, δύσκολα λείπουν.
Αυτό που καταφέρνει το φιλμ που σκηνοθέτησε ο Τζουζέπε Μπονίτο κι έγραψε ο Ματία Τόρε είναι να παραμένει αληθινό και προσγειωμένο, ακόμα και στις υπερβολές του. Η χημεία αλλά και οι ερμηνείες των Βαλέριο Μασταντρέα και Πάολα Κορτελέσι είναι τόσο όμορφες και γήινες που βοηθούν ακόμα περισσότερο σε αυτό κι έτσι έχεις ένα μικρό, όμορφο φιλμ που στην ουσία μιλά για τα μικροπράγματα που κρατούν ζωντανή μια σχέση και κατ' επέκταση μια οικογένεια. Δεν μας κάνει μάθημα, ούτε θέλει να δώσει ένα τέλειο, ευτυχισμένο φινάλε. Μας λέει αυτό που πιστεύει, αφήνει τους πρωταγωνιστές να συμπεριφερθούν σαν πραγματικοί άνθρωποι και στο τέλος στηρίζει απόλυτα όλα αυτά που σου έχει εξιστορήσει. Όμορφο σινεμά που απευθύνεται στο ευρύ κοινό χωρίς να το υποτιμά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου