Είδος: Αστυνομική, Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Γκάλο υπογράφει το σενάριο και μας λέει μια ιστορία με μαφιόζους, διεφθαρμένους μπάτσους, κυνηγούς επικηρυγμένων κι ενός... λογιστή. Ο Ντε Νίρο υποδύεται τον Τζακ Γουόλς, κυνηγό επικηρυγμένων και πρώην αστυνομικό, που καλείται να μεταφέρει σώο έναν λογιστή που καταχράστηκε μερικά εκατομμύρια από έναν αρχιμαφιόζο. Η αποστολή δεν είναι εύκολη για διάφορους λόγους. Ο λογιστής είχε αποφυλακιστεί με εγγύηση που είχε πληρώσει ο Έντι Μοσκόνε, ο τύπος που προσέλαβε τον Τζακ, και τώρα έχει εξαφανιστεί. Ο Τζακ πρέπει να τον βρει, να τον μεταφέρει από τη μια άκρη της Αμερικής στην άλλη σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, προσπαθώντας να αποφύγει το FBI, έναν ακόμα κυνηγό επικηρυγμένων και τη μαφία. Το μόνο θέλει ο Τζακ είναι να παραδώσει στην ώρα του τον κρατούμενο, ούτως ώστε με τα χρήματα της αμοιβής να αποσυρθεί από αυτή τη δουλειά.
Οι δύο πρωταγωνιστές είναι σίγουρα το πιο δυνατό χαρτί της ταινίας. Ντε Νίρο και Γκρόντιν δένουν απόλυτα μεταξύ τους και φαίνεται μάλιστα ο Ντε Νίρο να το διασκεδάζει και να δίνει χώρο στους αυτοσχεδιασμούς του Γκρόντιν. Βλέποντας την ταινία σκεφτόμουν πόσο κρίμα είναι να θυμάται το κοινό τον Τσαρλς Γκρόντιν μόνο από το ρόλο του στις ταινίες με τον Μπετόβεν. Όχι τον κλασικό συνθέτη αλλά τον τεράστιο σκύλο. Δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή σε πόσες από αυτές τις ταινίες έπαιξε αλλά είμαι σίγουρος ότι αν δείξετε τη φωτογραφία του Γκρόντιν σε κάποιον θα σας πει ότι "αυτόν τον θυμάμαι από το Μπετόβεν"! Δεν είναι σίγουρα κακή ανάμνηση αυτή αλλά ο άνθρωπος είναι εξαιρετικός ηθοποιός κι εδώ το φανερώνει αρκετές φορές. Γνωρίζει την κωμωδία πολύ καλά, είμαστε σίγουροι γι αυτό, είναι όμως καταρτισμένος και ταλαντούχος ηθοποιός γενικότερα. Εντάξει, μόνο για τον Γκρόντιν μιλάω αλλά για το Ντε Νίρο τι να πεις! Τα ξέρετε!
"Το Midnight Run ή Διώκτης Του Μεσονυκτίου όπως είναι η απόδοση του τίτλου στα Ελληνικά, είναι υπόδειγμα αυτού που λέμε buddy movie. Εξαιρετικός ρυθμός, δράση και χιούμορ, χαρακτήρες που δεν παύουν να είναι ανθρώπινοι ακόμα κι όταν ξεφεύγουν σε υπερβολές, πλοκή και μια ταινία με αρχή-μέση- τέλος, που σέβεται τον εαυτό της και το θεατή."
 |
Ο ΔΙΩΚΤΗΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ
Σκηνοθεσία:Martin Brest
Σενάριο:George Gallo
Παίζουν:Robert De Niro,
Charles Grodin,Yaphet Kotto |
Πίσω στη δεκαετία του 1990, περίοδο που με βρίσκει στη μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο και στο λύκειο λίγο πριν τον ερχομό του 2000, είχαμε την επανάσταση της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα. Μόλις δύο- τρία χρόνια μετά τη δημιουργία τους (1992-'93), τα ιδιωτικά κανάλια είχαν πάρει τα πάνω τους και να οι τηλεοπτικές σειρές και να οι παραγωγές! Πολλές αναμνήσεις από εκείνη την εποχή και μέσα σε αυτές τις "τηλεοπτικές" αναμνήσεις ανήκουν κι αρκετές κινηματογραφικές ταινίες που προβάλλονταν τα βράδια, τόσο τις καθημερινές όσο και τα Σαββατοκύριακα. Ένας από τους τίτλους που θυμάμαι έντονα από εκείνη την περίοδο είναι Ο Διώκτης Του Μεσονυκτίου, ταινία που παίχτηκε αρκετά στο MEGA εκείνη την περίοδο αλλά που ποτέ δεν κατάφερα να την παρακολουθήσω. Το Νέτφλιξ φρόντισε να μου ξυπνήσει αυτή την ανάμνηση, βάζοντας την ταινία μέσα στις λίστες ταινιών της δεκαετίας του 1980 που έχει στην υπηρεσία του, κι εγώ φρόντισα να μην αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πόσο χαίρομαι γι αυτό!
Το Midnight Run ή Διώκτης Του Μεσονυκτίου όπως είναι η απόδοση του τίτλου στα Ελληνικά, είναι υπόδειγμα αυτού που λέμε buddy movie. Εξαιρετικός ρυθμός, δράση και χιούμορ, χαρακτήρες που δεν παύουν να είναι ανθρώπινοι ακόμα κι όταν ξεφεύγουν σε υπερβολές, πλοκή και μια ταινία με αρχή-μέση- τέλος, που σέβεται τον εαυτό της και το θεατή.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που δεν οφείλει την επιτυχία της και τη διαχρονικότητά της μόνο σε κάποιον ή κάποιους από τους συντελεστές αλλά σε όλους. Η σκηνοθεσία του Μάρτιν Μπρεστ, το σενάριο του Τζορτζ Γκάλο, οι ερμηνείες και οι αυτοσχεδιασμοί των ηθοποιών, το μουσικό κομμάτι, η φωτογραφία, όλα είναι απολύτως συντονισμένα στους ίδιους ρυθμούς!
Ο Γκάλο υπογράφει το σενάριο και μας λέει μια ιστορία με μαφιόζους, διεφθαρμένους μπάτσους, κυνηγούς επικηρυγμένων κι ενός... λογιστή. Ο Ντε Νίρο υποδύεται τον Τζακ Γουόλς, κυνηγό επικηρυγμένων και πρώην αστυνομικό, που καλείται να μεταφέρει σώο έναν λογιστή που καταχράστηκε μερικά εκατομμύρια από έναν αρχιμαφιόζο. Η αποστολή δεν είναι εύκολη για διάφορους λόγους. Ο λογιστής είχε αποφυλακιστεί με εγγύηση που είχε πληρώσει ο Έντι Μοσκόνε, ο τύπος που προσέλαβε τον Τζακ, και τώρα έχει εξαφανιστεί. Ο Τζακ πρέπει να τον βρει, να τον μεταφέρει από τη μια άκρη της Αμερικής στην άλλη σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, προσπαθώντας να αποφύγει το FBI, έναν ακόμα κυνηγό επικηρυγμένων και τη μαφία. Το μόνο θέλει ο Τζακ είναι να παραδώσει στην ώρα του τον κρατούμενο, ούτως ώστε με τα χρήματα της αμοιβής να αποσυρθεί από αυτή τη δουλειά.
Ο Μάρτιν Μπρεστ, ο σκηνοθέτης, είχε παραδώσει τέσσερα χρόνια πριν το Midnight Run μια ακόμα κλασική αστυνομική ταινία, το Ο Μπάτσος Του Μπέβερλι Χιλς, ενώ τέσσερα χρόνια μετά το Midnight Run έρχεται η υποψηφιότητα για όσκαρ με το Άρωμα Γυναίκας. Λίγα χρόνια μετά μας δίνει το Meet Joe Black για να καταλήξει στη σκηνοθεσία του τραγικού Gigli το 2003 κι έκτοτε να εξαφανιστεί από προσώπου γης! Δεν ξέρω αν έχασε τη φόρμα του ή αν οι πολύ κακές κριτικές του Gigli τον οδήγησαν να τα παρατήσει πάντως η πορεία του και η εξαφάνισή του είναι ιδιαιτέρως περίεργες. Ο άνθρωπος ήξερε να κάνει ταινίες και απορώ που παρά την αποτυχία του Gigli δεν ακούσαμε το όνομά του ξανά. Όπως και να 'χει, η δουλειά του στο Midnight Run είναι υποδειγματική. Κατάφερε να φτιάξει μια ταινία ψυχαγωγική, διασκεδαστικότατη έστω κι αν οι φήμες λένε ότι στο πλατό τα πράγματα δεν ήταν και τόσο διασκεδαστικά και ότι η δουλειά με τον Μάρτιν δεν ήταν και τόσο ευχάριστη. Στο τελικό αποτέλεσμα δεν διακρίνεις τίποτα. Ο ρυθμός είναι πάρα πολύ καλός, οι ηθοποιοί αποδίδουν εξαιρετικά και φαίνεται να υπάρχει χημεία ανάμεσα σε όλο το επιτελείο.
Οι δύο πρωταγωνιστές είναι σίγουρα το πιο δυνατό χαρτί της ταινίας. Ντε Νίρο και Γκρόντιν δένουν απόλυτα μεταξύ τους και φαίνεται μάλιστα ο Ντε Νίρο να το διασκεδάζει και να δίνει χώρο στους αυτοσχεδιασμούς του Γκρόντιν. Βλέποντας την ταινία σκεφτόμουν πόσο κρίμα είναι να θυμάται το κοινό τον Τσαρλς Γκρόντιν μόνο από το ρόλο του στις ταινίες με τον Μπετόβεν. Όχι τον κλασικό συνθέτη αλλά τον τεράστιο σκύλο. Δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή σε πόσες από αυτές τις ταινίες έπαιξε αλλά είμαι σίγουρος ότι αν δείξετε τη φωτογραφία του Γκρόντιν σε κάποιον θα σας πει ότι "αυτόν τον θυμάμαι από το Μπετόβεν"! Δεν είναι σίγουρα κακή ανάμνηση αυτή αλλά ο άνθρωπος είναι εξαιρετικός ηθοποιός κι εδώ το φανερώνει αρκετές φορές. Γνωρίζει την κωμωδία πολύ καλά, είμαστε σίγουροι γι αυτό, είναι όμως καταρτισμένος και ταλαντούχος ηθοποιός γενικότερα. Εντάξει, μόνο για τον Γκρόντιν μιλάω αλλά για το Ντε Νίρο τι να πεις! Τα ξέρετε!
Δε σταματάμε όμως εκεί με τους ηθοποιούς. Έχουμε και τον απίστευτα διασκεδαστικό Γιάφετ Κότο ως Αλόνζο Μόσλι, τον πράκτορα του FBI που κλέβει την ταυτότητά του ο Ντε Νίρο και αυτό χρησιμοποιείται με πολύ επιτυχημένο κωμικό τρόπο σε όλη τη διάρκεια του φιλμ. Ο Τζο Παντολιάνο καλός κι εδώ, ο Ντένις Φαρίνα παίζει το μαφιόζο χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει, μόνο με τον αέρα που έχει, ενώ προσωπικά διασκεδάζω με τον Τζακ Κίχοου, τον τύπο που παίζει τον βοηθό του Μοσκόνε και ρουφιάνο των μαφιόζων!
Μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους και μια από τις πιο ευχάριστες προβολές που είχα εδώ και καιρό, το Midnight Run πρέπει να θεωρείται πλέον κλασικό! Μπορούν οι κινηματογραφιστές του σήμερα που προσπαθούν να φτιάξουν buddy movies βασιζόμενοι στα στερεότυπα και μόνο, να ρίξουν μια ματιά εδώ και να κρατήσουν σημειώσεις. Η πλοκή, οι χαρακτήρες, η κωμωδία και η δράση χώρεσαν εδώ σε εξαιρετικά προσεγμένες δόσεις και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν τέλειο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου