Είδος: Κόμικ, Επιστημονικής Φαντασίας, Δράσης
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Την ιδέα του Iron Man συνέλαβε αρχικά ο Σταν Λη και από κοινού με τον αδερφό του Λάρι Λίμπερ έδωσαν κάποιες βάσεις στο χαρακτήρα και στον περίγυρό του. Το σχεδιασμό αναλαμβάνουν οι Ντον Χεκ και Τζακ Κέρμπι, με τον πρώτο να δίνει μορφή στους χαρακτήρες που βρίσκονται γύρω από τον ήρωα ενώ ο δεύτερος ασχολείται κυρίως με το σχεδιασμό της πανοπλίας. Ο Iron Man όμως που γνωρίζουμε σήμερα, με τη χρυσή και κόκκινη πανοπλία, απ' ότι φαίνεται χρωστά τη μορφή του στον Στιβ Ντίκτο, όπως έχει δηλώσει ο Ντον Χεκ. Αυτή η πανοπλία πρωτοεμφανίζεται στο τεύχος 48 του Tales Of Suspense κι έκτοτε ο Τόνι Σταρκ κινείται στα ίδια μοτίβα με μικρές παραλλαγές.
Όσο καλή δουλειά κι αν έκανε όμως ο Φαβρό, δεν είμαι σίγουρος ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα αν δεν υπήρχε στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Ο Ντάουνι προσπαθούσε να ξαναβρεί σιγά σιγά καλούς ρόλους αλλά είχε γενικότερα σκαμπανεβάσματα. Αρκετές συμμετοχές σε καλές ταινίες, αρκετές και σε μέτριες παραγωγές, με τον ίδιο όμως να μην ξεχωρίζει και να βρίσκεται σε μια διαρκής αναζήτηση της κίνησης που θα βγάλει τον ίδιο ξανά μπροστά, μετά την υποψηφιότητα για όσκαρ με το Chaplin και τα γενικότερα προσωπικά προβλήματα που αντιμετώπιζε κατά περιόδους, με σημαντικότερο τον αλκοολισμό. Όλα αυτά είναι εκπληκτικό πως ήρθαν να δέσουν με την ιστορία του Τόνι Σταρκ, που ο Ντάουνι καλείται να ενσαρκώσει στον Iron Man. Ο ήρωας της Μάρβελ, όπως είπαμε, δε μπορούσε να γίνει αυτό που λέμε "πρώτο όνομα" και πάλευε πάντα να διατηρήσει τη φήμη του, ενώ στις σελίδες των ιστοριών του υπάρχει σαφής αναφορά, σε μια σειρά τευχών, στο πρόβλημα αλκοολισμού που τον βασάνιζε! Να λοιπόν που το 2008 έρχεται η στιγμή που Σταρκ και Ντάουνι γίνονται πρώτοι και αναντικατάστατοι παίκτες. Ο Iron Man / Τόνι Σταρκ και ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ είναι πλέον "ένα". Κανείς δε μπορεί να φανταστεί κάποιον άλλον να αποδίδει με τόση άνεση το ρόλο και να σηκώνει ουσιαστικά στις πλάτες του, βάζοντας τις καλύτερες βάσεις, ολόκληρο αυτό το οικοδόμημα που λέγεται πλέον MCU (Marvel Cinematic Universe).
"Εδώ λοιπόν ξεκίνησαν όλα. Ο Iron Man απογειώθηκε και μαζί του και η Μάρβελ, η οποία με την καθοδήγηση του Κέβιν Φάιγκι και την προσεκτική επιλογή ηθοποιών, σκηνοθετών και σεναριογράφων, κατάφερε να ζωντανέψει τον κομιξικό κόσμο της με μοναδικό τρόπο."
 |
Σκηνοθεσία:Jon Favreau
Σενάριο:Mark Fergus,Hawk Ostby,
Art Marcum,Matt Holloway
Παίζουν:Robert Downey Jr.,
Gwyneth Paltrow,Terrence Howard |
Βρισκόμαστε στο 1963 και κάποιοι πιτσιρικάδες παίρνουν στα χέρια του το τεύχος 39 του κόμικ περιοδικού Tales of Suspense. Εκεί, στο εξώφυλλο πρωταγωνιστεί μια περίεργη μορφή που μοιάζει με ρομπότ κι ένας μεγάλος υπότιτλος ενημερώνει τους πιτσιρικάδες ότι ο Iron Man είναι εδώ! "He Lives! He Walks! He Conquers!" (Ζει! Περπατά! Κατακτά!)
Οι πομπώδεις εκφράσεις πιάνουν τόπο και τα παιδιά συμπαθούν σιγά σιγά τον νέο ήρωα, παρότι ήταν λίγο διαφορετικός σε σχέση με τους περισσότερους ήρωες της Marvel. Δεν έχουμε πλέον έναν απλό καθημερινό τύπο αλλά έναν εκατομμυριούχο, καπιταλιστή, εφευρέτη με έντονα αντι- κομμουνιστικά αισθήματα στις πρώτες ιστορίες του. Ο Τόνι Σταρκ είναι κατασκευαστής όπλων και δεν του καίγεται ιδιαίτερα καρφάκι για ότι συμβαίνει γύρω του, μέχρι που κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του από τα όπλα που η εταιρεία του κατασκευάζει. Ένας θανάσιμος τραυματισμός γίνεται η αιτία της δημιουργίας της πανοπλίας του Iron Man και ο Σταρκ από ένας εγωιστής εκατομμυριούχος πλέιμποϊ, μετατρέπεται σταδιακά σε έναν αλτρουιστή υπερήρωα, που τάσσει τον εαυτό του και τις γνώσεις του στην υπηρεσία του κοινού καλού.
Την ιδέα του Iron Man συνέλαβε αρχικά ο Σταν Λη και από κοινού με τον αδερφό του Λάρι Λίμπερ έδωσαν κάποιες βάσεις στο χαρακτήρα και στον περίγυρό του. Το σχεδιασμό αναλαμβάνουν οι Ντον Χεκ και Τζακ Κέρμπι, με τον πρώτο να δίνει μορφή στους χαρακτήρες που βρίσκονται γύρω από τον ήρωα ενώ ο δεύτερος ασχολείται κυρίως με το σχεδιασμό της πανοπλίας. Ο Iron Man όμως που γνωρίζουμε σήμερα, με τη χρυσή και κόκκινη πανοπλία, απ' ότι φαίνεται χρωστά τη μορφή του στον Στιβ Ντίκτο, όπως έχει δηλώσει ο Ντον Χεκ. Αυτή η πανοπλία πρωτοεμφανίζεται στο τεύχος 48 του Tales Of Suspense κι έκτοτε ο Τόνι Σταρκ κινείται στα ίδια μοτίβα με μικρές παραλλαγές.
Η επιτυχία του νέου ήρωα ήταν μεγάλη, κάνοντας μάλιστα θραύση στο γυναικείο κοινό. Ένας τύπος ανάμεσα σε Χάουαρντ Χιουζ και Έρολ Φλιν δε θα μπορούσε να μην έχει χιλιάδες θαυμάστριες! Δεν αργεί λοιπόν ο Iron Man να αποκτήσει και τη δική του σειρά κι εκεί με αρκετή επιτυχία και διάρκεια. Παρότι όμως ο ήρωας ήταν από τους πιο ιδιαίτερους της Μάρβελ, δεν θεωρήθηκε ποτέ χαρακτήρας πρώτης γραμμής. Δεν μπήκε ποτέ δίπλα στον Σπάιντερ Μαν, τους Φαντάστικ Φορ και δε μπόρεσε ποτέ να αποτελέσει το αντίπαλο δέος για τους δύο μεγάλους υπερήρωες της άλλης μεγάλης εταιρείας, της DC. Μιλάμε φυσικά για τους Σούπερμαν και Μπάτμαν, χαρακτήρες που είχαν θέσει τα θεμέλια για τα υπερηρωικά κόμιξ.
Έλα όμως που τα πράγματα αλλάζουν και το 2008 η Μάρβελ και ο δαιμόνιος παραγωγός της, Κέβιν Φάιγκι, βάζουν τον Iron Man μπροστά και του δίνουν τη δική του ταινία, με σκοπό από εκεί και πέρα να ξεκινήσει μια σειρά ταινιών που θα έφερνε όλους τους μεγάλους ήρωες της εταιρείας στη μεγάλη οθόνη. Το στοίχημα μεγάλο και το ρίσκο τεράστιο όμως σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, γνωρίζουμε ότι κερδήθηκε και με το παραπάνω μάλιστα. Ο "Σιδερένιος Άνθρωπος" ξεκίνησε το 2008 το μεγαλύτερο κινηματογραφικό σύμπαν που θα γνώριζε ο κόσμος μέχρι σήμερα κάτι που θα μπορούσε να μην έχει συμβεί εάν εκείνη η πρώτη ταινία δεν ήταν τόσο καλή και δεν είχαν δουλέψει όλα τόσο άψογα.
Δεν είναι ότι κινήθηκαν εκ του ασφαλούς εκείνη την εποχή στη Μάρβελ. Το αντίθετο μάλιστα! Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Τζον Φαβρό, δεν είχε δώσει διαπιστευτήρια στο είδος. Είχε σκηνοθετήσει το Elf και το Zathura, τα οποία μια χαρά ταινίες ήταν αλλά εντελώς διαφορετικό ύφος από αυτό που θα έπρεπε να δώσει στον Iron Man. Κι όμως, ο Φαβρό τα πήγε τέλεια. Δράση, χιούμορ, μικρές δόσεις δράματος, γρήγορες θεαματικές σκηνές και προσοχή στους χαρακτήρες, όσο χρειάζεται τέλος πάντων, χωρίς καμιά ιδιαίτερη εμβάθυνση αλλά χωρίς να παρουσιάζονται εντελώς χάρτινοι.
Όσο καλή δουλειά κι αν έκανε όμως ο Φαβρό, δεν είμαι σίγουρος ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα αν δεν υπήρχε στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Ο Ντάουνι προσπαθούσε να ξαναβρεί σιγά σιγά καλούς ρόλους αλλά είχε γενικότερα σκαμπανεβάσματα. Αρκετές συμμετοχές σε καλές ταινίες, αρκετές και σε μέτριες παραγωγές, με τον ίδιο όμως να μην ξεχωρίζει και να βρίσκεται σε μια διαρκής αναζήτηση της κίνησης που θα βγάλει τον ίδιο ξανά μπροστά, μετά την υποψηφιότητα για όσκαρ με το Chaplin και τα γενικότερα προσωπικά προβλήματα που αντιμετώπιζε κατά περιόδους, με σημαντικότερο τον αλκοολισμό. Όλα αυτά είναι εκπληκτικό πως ήρθαν να δέσουν με την ιστορία του Τόνι Σταρκ, που ο Ντάουνι καλείται να ενσαρκώσει στον Iron Man. Ο ήρωας της Μάρβελ, όπως είπαμε, δε μπορούσε να γίνει αυτό που λέμε "πρώτο όνομα" και πάλευε πάντα να διατηρήσει τη φήμη του, ενώ στις σελίδες των ιστοριών του υπάρχει σαφής αναφορά, σε μια σειρά τευχών, στο πρόβλημα αλκοολισμού που τον βασάνιζε! Να λοιπόν που το 2008 έρχεται η στιγμή που Σταρκ και Ντάουνι γίνονται πρώτοι και αναντικατάστατοι παίκτες. Ο Iron Man / Τόνι Σταρκ και ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ είναι πλέον "ένα". Κανείς δε μπορεί να φανταστεί κάποιον άλλον να αποδίδει με τόση άνεση το ρόλο και να σηκώνει ουσιαστικά στις πλάτες του, βάζοντας τις καλύτερες βάσεις, ολόκληρο αυτό το οικοδόμημα που λέγεται πλέον MCU (Marvel Cinematic Universe).
Οι υπόλοιποι βασικοί ρόλοι πάνε στους Τέρενς Χάουαρντ, Γκουίνεθ Πάλτροου, Κλαρκ Γκρεγκ και φυσικά στο ρόλο του κακού βρίσκουμε τον υπέροχο Τζεφ Μπρίτζες. Φυσικά την εμφάνισή του κάνει εδώ για πρώτη φορά, στο τέλος της ταινίας, ο Σάμιουελ Τζάκσον, ως Νικ Φιούρι, ο άνθρωπος που θα συγκεντρώσει την ομάδα των Εκδικητών.
Εδώ λοιπόν ξεκίνησαν όλα. Ο Iron Man απογειώθηκε και μαζί του και η Μάρβελ, η οποία με την καθοδήγηση του Κέβιν Φάιγκι και την προσεκτική επιλογή ηθοποιών, σκηνοθετών και σεναριογράφων, κατάφερε να ζωντανέψει τον κομιξικό κόσμο της με μοναδικό τρόπο. Χάρη στην κινηματογραφική Μάρβελ, οι πιτσιρικάδες που πρωτοδιάβασαν τον Iron Man το 1963 και που χάθηκαν στις σελίδες των Εκδικητών τα επόμενα χρόνια, είδαν να ζωντανεύει όλος αυτός ο κόσμος μπροστά τα μάτια τους, προσφέροντας μερικές από τις καλύτερες κινηματογραφικές εμπειρίες που θα μπορούσε να έχει ο μέσος θεατής. Γιατί και αυτό δεν παύει να είναι σινεμά. Πιο ανάλαφρο μερικές φορές, πιο φασαριόζικο κάποιες άλλες, αρκετά εφετζίδικο αλλά πάντα με προσεγμένα επίπεδα παραγωγής, που δεν έχουν επιτρέψει μέχρι σήμερα να παρουσιαστεί στην οθόνη κάτι που να θεωρήσουμε κακό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου