Cinenoxos: Independence Day: Resurgence (2016)

ΜΕΡΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ:
ΝΕΑ ΑΠΕΙΛΗ

Σκηνοθεσία:Roland Emmerich

Σενάριο:Nicolas Wright,James A. Woods,
Dean Devlin,Roland Emmerich,
James Vanderbilt

Παίζουν:Liam Hemsworth,
Jeff Goldblum,Bill Pullman

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Είκοσι χρόνια μετά την εισβολή των εξωγήινων στη Γη και τη νίκη των ανθρώπων της Γης στη μεταξύ τους μάχη, οι άνθρωποι έμαθαν να χρησιμοποιούν την εξωγήινη τεχνολογία. Οι μεταφορές γίνονται με πολύ μεγάλες ταχύτητες, ενώ τα αμυντικά συστήματα των ενωμένων πια λαών της Γης είναι πολύ πιο εξελιγμένα, έτοιμα να αντιμετωπίσουν κάθε νέα απειλή. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που η Γη γίνεται ξανά στόχος της ίδιας εξωγήινης φυλής, η οποία έρχεται με μεγαλύτερη αρμάδα και αποφασισμένη να πάρει κάτι που της ανήκει.

ΑΠΟΨΗ: Θέλω να θυμάστε όσο διαβάζετε το παρακάτω κείμενο, ότι έχω ομολογήσει σε κείμενα που έχω ανεβάσει στο παρελθόν, την "κρυφή" μου συμπάθεια στον Ρόλαντ Έμεριχ και τις ανεγκέφαλες περιπέτειες που έχει δημιουργήσει. Ένοχη απόλαυση θεωρώ τις ταινίες του και η Μέρα Ανεξαρτησίας είναι από αυτές τις ταινίες που παρακολουθώ άνετα ακόμα και σήμερα και περνάω μια χαρά. Καλά έχω περάσει και με την πλειοψηφία των ταινιών του Έμεριχ, γιατί τις διακρίνει ένας αυτοσαρκασμός, μια διάθεση να μην πάρουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Σε αυτή τη συνέχεια, όμως, της Μέρας Ανεξαρτησίας, με τον τίτλο Μέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή, ο αγαπητός Ρόλαντ μου τα χάλασε λίγο.

Ο Έμεριχ επιστρέφει στην σημαντικότερη ταινία του μέχρι σήμερα, μια ταινία που έκανε θεσμό τα καλοκαιρινά, "χαλαρά" και τίγκα στα εφέ, μπλόκμπαστερ και προσπαθεί να μας δείξει τι συμβαίνει στον πλανήτη είκοσι χρόνια μετά. Αρχικά το βλέπεις με καλό μάτι και λες ότι προσπαθεί να δείξει μια φυσική εξέλιξη της ιστορίας, με τους γήινους να αξιοποιούν την εξωγήινη τεχνολογία για το καλό του πλανήτη, στη συνέχεια σου βάζει στο πιάτο και μια-δυο θεαματικές σκηνές, με αυτή της εισβολής να είναι η πιο θεαματική της ταινίας αλλά μετά αρχίζει τα σκαμπανεβάσματα. Όσο ο Έμεριχ έχει το νου του στο χαβαλέ και στη δράση, περνάς καλά. Όταν, όμως, αποφασίζει να ασχοληθεί με τους χαρακτήρες και αρχίζουν οι διάλογοι, δεν ξέρεις που να χτυπήσεις το κεφάλι σου. Να σου οι Αμερικανιές, να σου ο υπερπατριωτισμός, να σου ο τρελός επιστήμονας που σκοτώθηκε στο πρώτο φιλμ αλλά τελικά μαθαίνουμε ότι δε σκοτώθηκε (παρότι μας έδειξαν να σκοτώνεται και κάποιον να το επιβεβαιώνει, πιάνοντας το σφυγμό του) αλλά ήταν σε κώμα, να σου κι ο Μπιλ Πούλμαν να επανέρχεται ως πρώην Πρόεδρος/ ήρωας και να αρχίζει ξανά τις ομιλίες όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, θέλοντας να προειδοποιήσει τον κόσμο για την επιστροφή των εξωγήινων, καθώς αυτός και ο επιστήμονας που λέγαμε είναι συνδεδεμένοι με τον εγκέφαλο των εξωγήινων, γιατί... Τι θέλεις τώρα κι εσύ; Θέλεις κι άλλα; Άστα καλύτερα. Πέντε μαντράχαλοι υπογράφουν αυτό το σενάριο, παρακαλώ. Πέντε! Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, που λέει κι ο λαός.

Ένα άλλο βασικό πρόβλημα του φιλμ είναι η έλλειψη πρωταγωνιστή. Και το 1996 είχαμε κακό σενάριο και cheesy διαλόγους αλλά, εκτός του ότι ήταν πολύ πιο σφιχτά δεμένο εκείνο το φιλμ, εκτός του ότι ήταν μια τελείως άλλη εποχή, υπήρχε και ο Γουίλ Σμιθ. Ο Σμιθ είχε τον τρόπο να λέει τις χαζές ατάκες και να περνάνε, ενώ και ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ ήταν άλλη μια φυσιογνωμία που μπορούσε να διαχειριστεί τα κακά στοιχεία του σεναρίου και να τα μετατρέψει σε θετικά. Εδώ υπάρχει μεν ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ αλλά δεν έχει την ίδια ενέργεια, ενώ δεν είναι λίγες οι στιγμές που υπερβάλει με τις γκριμάτσες του. Ο Έμεριχ χρίζει πρωταγωνιστή τον Λίαμ Χέμσγουορθ και βάζει δίπλα του τον Τζέσι Τ. Άσερ, ο οποίος υποδύεται τον γιο του αδικοχαμένου σμηναγού Στίβεν Χίλερ (Γουίλ Σμιθ), τη νεαρή Μάικα Μονρόε, ως κόρη του πρώην Προέδρου Γουίτμορ (Μπιλ Πούλμαν), η οποία είναι πιλότος μαχητικού αλλά και σύμβουλος του Λευκού Οίκου, ενώ έχουμε και έναν ακόμα νεαρό, τον Νίκολας Ράιτ, στον πιο κωμικό ρόλο της υπόθεσης. Κανείς, όμως, δεν έχει τη στόφα του σταρ, για να μπορέσει να ξεχωρίσει και να πάρει το φιλμ πάνω του. Το κακό σενάριο με τους ηλίθιους διαλόγους χρειάζεται έναν ηθοποιό με αίσθηση του χιούμορ για να δώσει τις ατάκες αλλά τόσο ο Χέμσγουορθ, όσο και ο Άσερ, σε -πολύ- δεύτερο πλάνο, παίρνουν πολύ σοβαρά τους ρόλους τους.

Ακόμα κι ο ίδιος ο Έμεριχ έχω την αίσθηση ότι πήρε πιο σοβαρά από όσο θα έπρεπε πολλά σημεία του φιλμ και προσπάθησε να στηριχτεί σε χαρακτήρες τόσο μονοδιάστατους, όσο αυτοί που υπάρχουν στο νέο του δημιούργημα, για να μας χειραγωγήσει συναισθηματικά αλλά μόνο αμηχανία κατάφερε να φέρει. Ούτε ο θάνατος της μητέρας του νεαρού Χίλερ μας λέει κάτι (Ουπς! Σπόιλερ... Και μια μικρή παρατήρηση: έχω την αίσθηση ότι η σύζυγος του Χίλερ στην πρώτη ταινία ήταν στρίπερ αλλά εδώ είναι γιατρός για κάποιο λόγο, που ίσως και να μου διέφυγε...) ενώ μας πετάει κι έναν ομοφυλοφιλικό έρωτα, τον οποίο φροντίζει να τονίσει, χωρίς, όμως, κανένα νόημα στην εξέλιξη του φιλμ. Μάλλον κάποιος κατηγόρησε τον Ρόλαντ για ομοφοβικό και ρατσιστή και είπε να κάνει κάτι γι αυτό, αλλά αμφιβάλλω αν θα μπορέσουν να βρουν ουσία οι περισσότεροι πίσω από αυτή την κίνηση.

Αν τα έσοδα του ID: Resurgence είναι ικανοποιητικά, παρά τη γενικότερη αρνητική αντιμετώπιση που είμαι σίγουρος ότι θα έχει από τους κριτικούς, τότε θα έχουμε σύντομα και τη συνέχεια του φιλμ. Η τελευταία σκηνή μας προετοιμάζει για τη δημιουργία ενός ακόμα franchise, το οποίο δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να υπάρξει. Έχει τις θεαματικές στιγμές του το φιλμ του Έμεριχ αλλά στερείται ενέργειας και σπαταλά αρκετή ώρα να ασχοληθεί με χαρακτήρες που δεν έχουν τίποτα να πουν, που ξεχνά πολλές φορές να κάνει πλάκα, όπως συνέβη με το φιλμ του 1996. Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη φορά ο Έμεριχ έφτιαξε ένα φιλμ πολύ πιο χαζό από αυτό που μπορούμε να ανεχτούμε.