ΟΝΤΟΤΗΤΑ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Ντάμιαν ΜακΚάρθι γράφει και σκηνοθετεί μια ιστορία φαντασμάτων και αλλόκοτων συμβάντων, με αρκετές ανατριχίλες, αγωνία και μια τελική ανατροπή. Σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά ηχητικά εφέ έχεις μια ταινία τρόμου που πρέπει να δεις στον κινηματογράφο.
Η Ντάνι και ο σύζυγός της, Τεντ, επιτυχημένος ψυχίατρος, έχουν μόλις αποκτήσει ένα παλιό αρχοντικό στην Ιρλανδική επαρχία. Ενώ η Ντάνι βρίσκεται εκεί μόνη της προσπαθώντας να συμμαζέψει το χόρο, δέχεται την επίσκεψη ενός περίεργου τύπου, ασθενή του άντρα της, που της ζητά να του ανοίξει για να την βοηθήσει καθώς υποστηρίζει ότι κάποιος βρίσκεται μέσα στο αρχοντικό μαζί της και θέλει να τη σκοτώσει. Η Ντάνι δεν εμπιστεύεται προφανώς τον άντρα, ο τίτλος της ταινίας πέφτει στην οθόνη κι εμείς μεταφερόμαστε ένα χρόνο μετά, όπου η Ντάνι είναι νεκρή εδώ κι ένα χρόνο, ο δολοφόνος ήταν ο άντρας που της ζητούσε να του ανοίξει, ο σύζυγός της συζεί πλέον στο αρχοντικό με τη νέα αγαπημένη του και η δίδυμη τυφλή αδερφή της Ντάνι, που είναι μέντιουμ, προσπαθεί να εξιχνιάσει το φόνο της αδερφής της, γνωρίζοντας ότι ο αληθινός δολοφόνος είναι άλλος. Πως θα βρει τη λύση; Με τη βοήθεια μιας ανατριχιαστικής ξύλινης τελετουργικής κούκλας αλλά και με το πνεύμα της αδερφής της που στοιχειώνει ακόμα το χώρο.
Το σκηνικό που στήνει ο ΜακΚάρθι είναι ιδιαίτερο. Έχει μεν όλα τα στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν μια δυνατή ταινία τρόμου και τα χρησιμοποιεί ιδανικά (ακόμα και τα jump scares) αλλά τα κάνει όλα με έναν δικό του τρόπο, ιδιαίτερο, κάτι που αποτυπώνεται περισσότερο στις ερμηνευτικές προσεγγίσεις των ηθοποιών. Κανείς δεν παίζει ακριβώς σαν να βρίσκεται σε ταινία τρόμου αλλά υπάρχει μια βαθιά διάθεση για σάτιρα, για ειρωνεία. Αν αυτό το αντιληφθεί ο θεατής, μπορούν να συμβούν δύο πράγματα: α. εκτιμά περισσότερο τον κόσμο που στήνει ο σκηνοθέτης, β. νιώθει αμήχανα στις σκηνές διαλόγων και "βγαίνει" για λίγο από το κλίμα της ταινίας. Ομολογώ ότι ήμουν κάπου ενδιάμεσα κατά τη διάρκεια της προβολής, όσο όμως πλησίαζε το φινάλε έκλινα όλο και περισσότερο προς το "α".
Το τελευταίο σαραντάλεπτο της ταινίας είναι πραγματικά χορταστικό. Οι τρομακτικές σκηνές, η όλο και πιο "βαριά" ατμόσφαιρα, η ανατροπή, το φινάλε και φυσικά η πολύ καλή ερμηνεία της Κάρολιν Μπράκεν κερδίζουν τον θεατή ταινιών τρόμου ακόμα κι αν έχει τις όποιες ενστάσεις ως προς την ιδιαίτερη αφήγηση και τον τρόπο προσέγγισης του υλικού από τον σκηνοθέτη. Το Oddity-επισημαίνω για άλλη μία φορά- είναι ταινία για αίθουσα κινηματογράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου