Είδος: Μιούζικαλ, Κωμωδία, Δραματική
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΑΠΟΨΗ: Είμαι μουσικός. Από τα έντεκά μου χρόνια ασχολούμαι με τη μουσική και τα τελευταία δέκα επτά το κάνω επαγγελματικά. Είμαι μουσικός. Είχα και έχω όνειρα για τη μουσική μου. Είμαι μουσικός. Δε μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Δεν έχω αγαπημένο μιούζικαλ. Πάντα ζητούσα άλλα πράγματα από τον κινηματογράφο. Τόπους που δε θα επισκεφτώ ποτέ, καταστάσεις που δε θα ζήσω ποτέ. Το La La Land με πήγε σε όλα αυτά. Είμαι μουσικός. Έζησα και ζω παρόμοιες καταστάσεις με αυτές του ήρωα της ταινίας. Όμως το La La Land τις μετατρέπει σε κάτι άλλο. Δεν θέλω οι ταινίες να μου δείχνουν τη ζωή. Θέλω να τη μετατρέπουν. Σε κάτι καλύτερο, σε κάτι χειρότερο, σε κάτι άλλο. Δε θέλω οι ταινίες να δείχνουν τη ζωή όπως είναι. Θέλω η ζωή να γίνεται σαν ταινία. Θέλω να μπορώ να αρχίσω να τραγουδάω μια νύχτα πάνω στο Λυκαβηττό κοιτώντας την πόλη και γύρω μου να αρχίσει ο κόσμος να χορεύει. Θέλω την ώρα που παίζω το τραγούδι της αυτή να μπει και να με κοιτάξει και να μην υπάρχει τίποτα άλλο γύρω μας. Θέλω οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους σαν μια μεγάλη ταινία, μην ανησυχώντας για αυτό που θα έρθει μετά τους τίτλους τέλους. Δεν έχει σημασία αν η ζωή κάποιες φορές είναι μιούζικαλ, κωμωδία, δράμα, τρόμος, θρίλερ ή επιστημονική φαντασία. Ας είναι. Θέλω να μπορώ να ζω τη ζωή σαν μια μεγάλη ταινία. Άλλοτε πρωταγωνιστής, άλλοτε δεύτερος ρόλος, άλλοτε κομπάρσος. Όχι σκηνοθέτης. Αυτό θα το άφηνα σε τύπους σαν το Σαζέλ. Θα ήταν ένας από τους σκηνοθέτες που θα άφηνα άφοβα τη ζωή μου στα χέρια του. Άλλος ένας σκηνοθέτης, που θα ήθελα να ζήσω μέσα σε μια ταινία του.
Το ξέρω ότι η ζωή δε μπορεί να είναι ταινία. Δυστυχώς. Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν κινηματογραφιστές που δίνουν νόημα στον κινηματογραφικό μας χρόνο και φτιάχνουν "πράγματα" που κάνουν τη ζωή μας πιο ενδιαφέρουσα. Όχι φτιάχνοντας βαθιά, αλληγορικά, βαθυστόχαστα φιλμς. Δεν είναι ανάγκη. Λίγοι μπόρεσαν να το κάνουν αυτό ουσιαστικά μέχρι σήμερα και αυτούς τους εκτιμάω. Εκτιμάω, όμως, και αυτούς που μπορούν με ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένα μονόλογο, ένα διάλογο, ένα κείμενο, μια ζωγραφιά, μια ταινία να αγγίξουν την καρδιά μου. Να μου βγάλουν συναίσθημα. Αυτούς που αγγίζουν την καρδιά και την ψυχή μου, τους κλείνω εκεί ακόμα κι αν στην πορεία μπορεί να με απογοητεύσουν. Δεν έχει σημασία αν ο Σαζέλ θα εξελιχθεί σε ένα μεγάλο δημιουργό. Αυτό έχει σημασία πρωταρχικά για το Σαζέλ και τα στούντιο που θα εκμεταλλευτούν την αξία του. Για τους υπόλοιπους, ο Σαζέλ είναι αυτός που ακόμα κι αν δε δώσει τίποτα παραπάνω από αυτά που έχει δώσει μέχρι τώρα, θα έχει δώσει κάτι που θα μιλάει στην καρδιά μας. Αυτό εμένα μου αρκεί.
 |
Σκηνοθεσία:Damien Chazelle
Σενάριο:Damien Chazelle
Παίζουν:Ryan Gosling,Emma Stone,
Rosemarie DeWitt |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Σεμπάστιαν είναι ένας πιανίστας, μουσικός της τζαζ και το όνειρό του είναι να ανοίξει το δικό του κλαμπ και να παίζει εκεί τη μουσική που αγαπά. Η Μία δουλεύει μπαρίστα σε καφέ στα στούντιο της Γουόρνερ Μπρος και το όνειρό της είναι να γίνει ηθοποιός. Οι δυο τους ερωτεύονται και προχωράνε μαζί προσπαθώντας να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, μέσα από τις δυσκολίες που η ζωή φέρνει στο δρόμο τους.
ΑΠΟΨΗ: Είμαι μουσικός. Από τα έντεκά μου χρόνια ασχολούμαι με τη μουσική και τα τελευταία δέκα επτά το κάνω επαγγελματικά. Είμαι μουσικός. Είχα και έχω όνειρα για τη μουσική μου. Είμαι μουσικός. Δε μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Δεν έχω αγαπημένο μιούζικαλ. Πάντα ζητούσα άλλα πράγματα από τον κινηματογράφο. Τόπους που δε θα επισκεφτώ ποτέ, καταστάσεις που δε θα ζήσω ποτέ. Το La La Land με πήγε σε όλα αυτά. Είμαι μουσικός. Έζησα και ζω παρόμοιες καταστάσεις με αυτές του ήρωα της ταινίας. Όμως το La La Land τις μετατρέπει σε κάτι άλλο. Δεν θέλω οι ταινίες να μου δείχνουν τη ζωή. Θέλω να τη μετατρέπουν. Σε κάτι καλύτερο, σε κάτι χειρότερο, σε κάτι άλλο. Δε θέλω οι ταινίες να δείχνουν τη ζωή όπως είναι. Θέλω η ζωή να γίνεται σαν ταινία. Θέλω να μπορώ να αρχίσω να τραγουδάω μια νύχτα πάνω στο Λυκαβηττό κοιτώντας την πόλη και γύρω μου να αρχίσει ο κόσμος να χορεύει. Θέλω την ώρα που παίζω το τραγούδι της αυτή να μπει και να με κοιτάξει και να μην υπάρχει τίποτα άλλο γύρω μας. Θέλω οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους σαν μια μεγάλη ταινία, μην ανησυχώντας για αυτό που θα έρθει μετά τους τίτλους τέλους. Δεν έχει σημασία αν η ζωή κάποιες φορές είναι μιούζικαλ, κωμωδία, δράμα, τρόμος, θρίλερ ή επιστημονική φαντασία. Ας είναι. Θέλω να μπορώ να ζω τη ζωή σαν μια μεγάλη ταινία. Άλλοτε πρωταγωνιστής, άλλοτε δεύτερος ρόλος, άλλοτε κομπάρσος. Όχι σκηνοθέτης. Αυτό θα το άφηνα σε τύπους σαν το Σαζέλ. Θα ήταν ένας από τους σκηνοθέτες που θα άφηνα άφοβα τη ζωή μου στα χέρια του. Άλλος ένας σκηνοθέτης, που θα ήθελα να ζήσω μέσα σε μια ταινία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου